Geboortedag Nora
Nadat we te horen hadden gekregen dat het hartje van Nora niet meer klopte, volgde er een kort gesprek. Ze vertelde ons iets over de opties die we hadden maar voor mijn gevoel werden we vooral aangespoord om naar huis te gaan. Naar huis?! Ik snapte er niets van. Hoe kan je ons, na dit nieuws, naar huis sturen? Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk van Nora bevallen. Het liefst via een keizersnede onder volledige narcose. Ik wist niet hoe ik de minuten met mijn ‘zware’ buik moest doorkomen, laat staan uren of dagen. En wat moesten we dan thuis doen? Stilzitten, onze familie en vrienden inlichten, alleen zijn met mijn gedachtes.. ik koos liever de snelle route en wilde liever meteen de actie stand in. Dan was het misschien net alsof het nooit gebeurd was.
Gelukkig ging het ziekenhuispersoneel daar niet mee akkoord. In ieder geval, gedeeltelijk niet. We gingen naar huis, lichtte onze familie en enkele vrienden in en dat was het. Ik kon niet thuis zijn, niet kijken naar de box in de woonkamer die leeg zou blijven. De kinderwagen waar niet mee gelopen zou worden. De kleertjes die ze nooit zou dragen. Ik moest weg. We belden naar het ziekenhuis, mochten onze spullen inpakken en konden komen wanneer wij wilden.
Eenmaal daar geïnstalleerd op de kamer waar we de rest van de tijd zouden verblijven, werd geadviseerd om op natuurlijke wijze te bevallen. Daar heb ik altijd veel angst voor gehad, totdat ik zwanger was, toen verdween dit spontaan. Maar nu kwam de angst weer terug. Ik had mij totaal niet ingelezen, ik was ‘pas’ 32 weken zwanger, dat zou ik wel doen als ik met verlof ging. Ik deed niet mee aan zwangerschapscursussen, dat vond ik overbodig. En verder keek ik vooral heel praktisch naar de bevalling, ik zou naar het ziekenhuis gaan en daar zouden ze mij wel helpen. Goed, die natuurlijke bevalling dus. Als dat het advies is, zij zullen het wel weten.. dus daar gingen we voor.
De bevalling kwam niet vanzelf op gang, we startte gelijk ‘s avonds (10 mei) met de medicatie. Wat volgde waren hele trage uren en dagen. Veel slapen, veel huilen, bezoek tussendoor, eten ging niet en wachten. Wachten totdat de medicatie zijn werk deed en de bevalling opgewekt zou kunnen worden. Drie keer per dag controle en elke keer nog onvoldoende resultaat. Inmiddels was het 11 mei en kreeg ik voorzichtig ‘hoop’.
Hoop omdat 13 van mij en in de familie, een geluksgetal is. Niet helemaal het juiste woord in deze situatie maar als ze dan geboren wordt, dan zou 13 mei toch ook symbolisch wel weer heel mooi zijn. Het volgende moment moest ik er niet aan denken dat ze op de 13e geboren zou worden. Laat 13 maar gewoon een geluksgetal blijven, daar hoort dit niet bij. En symbolisch was het toch al, 10 mei 2018 was het namelijk Hemelvaartsdag. Zo vlogen alle gedachtes en emoties van links naar rechts.
Op 12 mei kwam er verandering. De medicijnen hadden ‘‘ineens’’ hun werk gedaan en de bevalling kon opgewekt worden. Ik kreeg pijnstilling in de vorm van een ruggenprik. Ook op aanraden van het personeel: ‘deze ervaring hoefde niet ook nog fysiek pijnlijk te zijn’. Vanwege verbouwingen in het ziekenhuis was het een flink stukje ‘rijden’ naar de anesthesie. Ik heb de hele weg gehuild van angst. Het enige wat ik wél bedacht had tijdens mijn zwangerschap was dat ik niet voor een ruggenprik zou kiezen. Vanwege mijn angst voor naalden en mogelijke complicaties van een ruggenprik. En nu ging precies dat toch gebeuren. Gelukkig viel het allemaal mee.
Na, voor mijn gevoel, lang wachten, is Nora geboren op zondag 13 mei 2018 om 00.10 uur. Toch op de 13e dus. En dat jaar op moederdag.
Er gebeurde van alles met mijn gedachtes direct na haar geboorte en het duurde even voordat ik haar durfde vast te houden. Het liefst had ik haar daarna nooit meer losgelaten.