Mijn intuïtie

Mijn eerste zwangerschap begon wat onrustig. In de eerste weken had ik regelmatig lichte bloedingen. Niet helemaal standaard, maar volgens de verloskundige niets om me zorgen over te maken. En ik wilde haar geloven. Ik was voor het eerst zwanger – alles was nieuw, spannend, verwarrend. Gelukkig waren de controles goed, dus probeerde ik mijn zorgen los te laten.
Het tweede trimester ging soepeler. Geen bloedingen meer, wat minder vermoeidheid. Alleen het avondeten bleef lastig: mijn misselijkheid begon altijd halverwege de middag en hield me ’s avonds bezig. Maar dat nam ik erbij. Ik genoot van mijn groeiende buik, de schopjes, het vooruitzicht.

Ik vond dat we een weekje samen weg, een babymoon, verdiende. Samen nog even genieten, voor alles echt zou veranderen. Tijdens de vakantie was ik zo’n 27 weken zwanger en maakte ik voor het eerst kennis met harde buiken. Dus deden we het rustig aan – ’s ochtends wandelen, ’s middags rust.
Kort na thuiskomst kreeg ik enorme buikpijn. Geen idee waar het vandaan kwam. Was het de zwangerschap? Was het iets anders? Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Alles was goed met Nora. De conclusie: nierstenen. Pijnlijk, maar onschuldig voor de baby. Ze konden weinig doen, behalve pijnstilling waar je van gaat hallucineren. Gelukkig waren de klachten en de nierste(n)en na een kleine week weg.

Een paar weken later kreeg ik een prachtige babyshower. Ik was bijna 32 weken zwanger. Alles klopte. Zon, liefde, cadeaus — een dag om nooit te vergeten. Ik kon weer genieten van de zwangerschap en begon voorzichtig met het aftellen van de weken tot mijn verlof.

Op woensdag 9 mei werd ik wakker met een raar gevoel. Ik vond het moeilijk te plaatsen en na een paar uur had ik door dat Nora stiller was in mijn buik. Niet helemaal stil, maar anders. De verloskundige kwam luisteren: hartslag was goed. Voor de zekerheid gingen we naar het ziekenhuis. Een CTG, een echo, bloeddruk meten – alles was goed. Minder beweging? Dat kon kloppen rond de 32 weken. En ik wilde het ook geloven. Ik liet me geruststellen. Dus ik stopte mijn twijfel, diezelfde middag en avond, weg.

Diep vanbinnen voelde ik: er klopt iets niet.

Donderdagochtend werd ik wakker met een zwaar gevoel in mijn buik. En in mijn hart wist ik het al. Alles in mij voelde het, mijn dochter leefde niet meer. Huilend stond ik onder de douche. Met een zware buik. En een nog zwaarder hart.

In het ziekenhuis werd mijn gevoel bevestigd. Nora’s hartje klopte niet meer. Wat daarna volgde is moeilijk te beschrijven. Verdriet. Onmacht. Boosheid. Schuld. Ik heb mezelf eindeloos afgevraagd waarom ik mijn gevoel niet serieus nam. Waarom ik niet aan de bel trok de avond daarvoor. Waarom ik mijzelf overtuigde door echo’s, metingen, goedbedoelde verklaringen en geruststellingen.

Mijn intuïtie fluisterde al die tijd. Maar ik luisterde niet.

Dit diepe schuldgevoel heb ik jarenlang met me meegedragen. Het komt soms nog steeds onverwacht naar boven. Want met het verlies van mijn dochter verloor ik ook het vertrouwen in mijzelf.

Nu, jaren later, leer ik mijn intuïtie weer (her)kennen en te luisteren naar de fluistering. Want zo subtiel is het. Deze subtiele, zachte fluistering verdient een plek.

Op 13 mei vieren we haar geboortedag. Het is geen dag van alleen verdriet. Het is een dag om te herinneren, te eren en liefde te voelen. Want de verbinding blijft. Haar verlies heeft me veranderd. Het heeft me zachter gemaakt, wijzer, en dichter bij mezelf gebracht.